Bractwo Różańca Świętego

Przy kościele parafialnym w Niebylcu działało Bractwo Różańca Świętego ku czci Najświętszej Marii Panny i Najświętszego Imienia Jezus.

Powstało ono z inicjatywy i dzięki fundacji rodziny Romerów, kolatorów kościoła niebyleckiego. Sebastian Romer z Chyrowa, dziedzic Niebylca i okolicznych wsi, umierając przeznaczył testamentem w dniu 26 sierpnia 1698 roku sumę 3000 zł polskich na założenie i uposażenie bractwa różańcowego przy kościele parafialnym w Niebylcu.

W testamencie zaznaczył, aby w każdą niedzielę i święta uroczyste przed sumą po oddzwonieniu, bracia różańcowi i siostry wraz z ludem pod kierunkiem promotora (proboszcza) i współudziale organisty śpiewali różaniec ku czci Najświętszej Marii Panny i Najświętszego Imienia Jezus na przemian, a w każdą sobotę odprawiona była Msza święta wotywna o Najświętszej Marii Pannie za spokój jego duszy i dusz zmarłych z jego rodziny.

Spadkobiercy zmarłego (wdowa Barbara z Humnisk oraz synowie Jan i Józef) podzielili się powyższą sumą (3 000zł),biorąc po l000zł polskich. W sądzie grodzkim w Przemyślu (październik 1699r.) zobowiązali się do wypłacenia, co roku w dniu św. Marcina biskupa (l1 XI) siedmiu procent od zapisanej testamentem sumy (210 zł polskich) na ręce każdorazowego promotora bractwa, pod warunkiem, że bractwo różańcowe zostanie kanonicznie założone. W imieniu kościoła parafialnego w Niebylcu przyjął zapis i zobowiązał się pisemnie do wypełnienia postawionych przez fundatora warunków ks. Sebastian Witkowski, wikariusz niebylecki obecny przy sporządzaniu aktu fundacyjnego w sądzie grodzkim w Przemyślu.

Z nieznanych powodów bractwo różańcowe w Niebylcu zostało kanonicznie erygowane dopiero 25 czerwca 1751 r. Dokonał tego biskup Kunicki, oficjał generalny krakowski, na prośbę proboszcza niebyleckiego- Zygmunta Urbańskiego. Bractwo istniało jednak wcześniej.

Jest o nim mowa w sprawozdaniu wizytacyjnym z roku 1721. Podaje ono dokładną datę założenia Bractwa Różańca Najświętszej Marii Panny - 10 marca 1719 roku. Różańcowi odmawianemu w niedziele i święta przed sumą przewodniczył proboszcz. Biskup Kunicki, powołując do życia bractwo, wydał bardzo szczegółowe rozporządzenie dotyczące jego funkcjonowania:

1. Promotor bractwa (proboszcz) ma dołożyć starań, aby każdej niedzieli i w święta w oznaczonych godzinach rannych lud odśpiewał różaniec i nabożeństwo różańcowe, odprawiane według zwyczaju samych bractw, były celebrowane.
2. Święta Najświętszego Imienia Jezus (1I) i Matki Bożej Różańcowej ( w pierwszą niedzielę października) mają być celebrowane z wielką okazałością.
3. Za fundatorów bractwa i ich dusze w każdą sobotę należy odprawić Mszę Świętą wotywną przed ołtarzem różańcowym przy wtórze organu.
4. W poniedziałek po pierwszej niedzieli października ma być odprawiona Msza Święta za zmarłych fundatorów - dobroczyńców, braci różańcowych i siostry.
5. Promotor ma wypłacać organiście, niezależnie od zwykłej pensji, za śpiewanie z ludem różańca, granie i inne czynności związane z nabożeństwem różańcowym 8 zł polskich.
6. Promotor ma urządzać zebrania walne ( obok różnych zwyczajnych) raz na trzy lata w poniedziałek po Zielonych Świętach dla dokonania wyboru przełożonych bractwa.
7. Imiona fundatorów, dobrodziejów i przełożonych bractwa promotor ma wypisać na tabliczce i wywiesić obok ołtarza różańcowego.
8. Jeden klucz od skarbonki promotor ma mieć u siebie, drugi dać skarbnikowi bractwa. Ze składanych ofiar kupować świece i pokrywać inne wydatki.

Dokument został spisany w Krakowie w 1751r. w jedenastym roku pontyfikatu Benedykta XIV. Świadkami wiekopomnymi bractwa byli: Jan Gołaszewski-archidiakon Kolegiaty Wszystkich Świętych w Krakowie, proboszcz w Wilanowicach; Kazimierz Jarmondowicz - przełożony tej kolegiaty; Franciszek Ziębicki-doktor U J, Pprepozyt andrychowski.